Τουρκία: Ο κακομαθημένος νταής καταλαβαίνει μόνο από πράξεις
Το καθεστώς Ερντογάν θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη στην ανατολική Μεσόγειο - Εδώ είμαστε και τους περιμένουμε.
Τη μία το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών στις επίσημες γραπτές ανακοινώσεις του, την άλλη ο εκπρόσωπός του Χαμίτ Ακσόι, οι Τούρκοι δεν σταματούν να αποκαλούν την Ελλάδα, όταν απευθύνονται προς το διεθνές αλλά και το εσωτερικό τους ακροατήριο, «κακομαθημένο παιδί της Ευρώπης».
Η επαναλαμβανόμενη χρήση του όρου «κακομαθημένο παιδί» δεν γίνεται από τους γείτονες τυχαία. Μέσω της διαρκούς αυτής επανάληψης επιχειρούν να παγιώσουν διεθνώς για τη Χώρα μας έναν χαρακτηρισμό που στη τουρκική γλώσσα και κουλτούρα κρύβει περισσότερες πτυχές σε σχέση με την ελληνική.
Έτσι, ενώ στα ελληνικά, «κακομαθημένο παιδί» είναι εκείνο που του γίνονται όλα τα χατίρια, στην τουρκική, ο χαρακτηρισμός «şımarık çocuğu», τον οποίο χρησιμοποιούν οι γείτονες, σημαίνει επιπλέον το παιδί εκείνο που χρειάζεται οπωσδήποτε κηδεμονία. Κάθε φορά, λοιπόν, που οι Τούρκοι, απευθυνόμενοι στην Ευρώπη, αποκαλούν τη Χώρα μας «κακομαθημένο παιδί», πέραν του προφανούς, υποδηλώνουν επιπρόσθετα, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί απέναντί τους αυτοδύναμα και ότι χρειάζεται ως κηδεμόνα της την Ευρώπη. Αλλά και (το κυριότερο) ότι στην περίπτωση που οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν να παίξουν το ρόλο του κηδεμόνα μας, μπορούν να τον παίξουν αυτοί οι ίδιοι οι Τούρκοι: όπως, προφανώς, τον έπαιζαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, έχοντάς μας υπόδουλους, ραγιάδες. Εξωφρενικός συλλογισμός, όπως και να το προσεγγίσει κανείς, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Ποιος είναι, όμως, αλήθεια το «κακομαθημένο παιδί» της γειτονιάς μας; Ποιος είναι αυτός που κάθε φορά που χρειάζεται χρήματα επειδή η οικονομία του καταποντίζεται, στρέφεται προς τον πλούσιο κηδεμόνα του (βλέπε Κατάρ), για να ζητήσει το “δανεικό κι αγύριστο” χαρτζιλίκι της οικονομικής υποστήριξης; Ποιος είναι αυτός, που κάθε φορά που, λόγω των παρανομιών του, επικρέμονται οικονομικές κυρώσεις πάνω από το κεφάλι του, σπεύδει να ικετεύσει δια του Υπουργού Εξωτερικών του, τους Ευρωπαίους ομολόγους του, ώστε να μην τον τιμωρήσουν; Ποιος είναι αυτός που, επειδή βρίσκονται τα ελληνικά νησιά σε απόσταση αναπνοής απέναντί του, ομολογεί πως του βγαίνει η παρόρμηση να απλώσει τα χέρια του να τα αρπάξει, να τα ιδιοποιηθεί παράνομα, παραβιάζοντας κάθε έννοια λογικής, ασφάλειας, διεθνούς νομιμότητας και τάξης;
Τάδε έφη, θρασύτατα, ο Τούρκος Αντιπρόεδρος Οκτάι σε συνέντευξή του πριν λίγες μέρες, κραδαίνοντας έναν χάρτη και παραπονούμενος ότι κάθε πρωί που ξυπνάνε οι Τούρκοι στον Τσεσμέ και στο Κας η καρδιά τους κλαίει βλέποντας τη Χίο και το Καστελλόριζο, διότι, παρόλο που είναι τόσο κοντά τους, παραμένουν ελληνικά, ενώ αναρωτιέται αν το τουρκικό κράτος μπορεί να δεχτεί κάτι τέτοιο. Πρόκειται για τον ορισμό του εγωιστικού και ανώριμου τρόπου που σκέφτεται ένα κακομαθημένο παιδί: «αυτό που επιθυμώ, το κάνω δικό μου, έστω κι αν ανήκει σε κάποιον άλλον». Αυτό για το οποίοι όλοι μας θυμόμαστε στην παιδική μας ηλικία να μας μαλώνουν οι γονείς μας, για να μην γίνουμε ακριβώς αυτό, κακομαθημένοι.
Και ακόμη, πόση κακομαθημένη νοοτροπία, υποκρύπτει η απαίτηση να αποστρατικοποιήσουμε τα νησιά μας, αυτοκτονώντας ουσιαστικά έναντι της δεδηλωμένης πλέον πρόθεσης εισβολής εκ μέρους της Τουρκίας που απεγνωσμένα αναζητά «ζωτικό χώρο» κατά το ναζιστικό πρότυπο, επικαλούμενη τη Συνθήκη της Λωζάνης. Μια Συνθήκη δηλαδή που οι Τούρκοι την ποδοπατούν εδώ και έναν αιώνα σαν κουρελόχαρτο, ξεριζώνοντας βίαια κάθε ελληνικό στοιχείο από την επικράτειά τους;
Δεν θα τους κάνουμε φυσικά το χατήρι... Τα στρατεύματά μας βρίσκονται και θα βρίσκονται πάντοτε εκεί, στις πολεμίστρες των νησιών, ως δύναμη αποτροπής απέναντι στην επισήμως εκπεφρασμένη τουρκική επιθετικότητα, προκειμένου, εφόσον απαιτηθεί, να ασκήσουν το νόμιμο και κυριαρχικό δικαίωμα της Χώρας μας για άμυνα, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο (άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών).
Το «κακομαθημένο παιδί» της περιοχής δεν είναι η Ελλάδα, που λειτουργώντας θεσμικά ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζητά την έμπρακτη στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων της, σύμφωνα με τα όσα προβλέπονται στις ευρωπαϊκές συνθήκες, απέναντι στη διαρκή τουρκική παραβατικότητα. «Κακομαθημένο παιδί» και ταυτόχρονα «νταής της γειτονιάς», συνδυασμός άκρως επικίνδυνος για την ειρήνη, τη σταθερότητα και την ασφάλεια όταν πρόκειται για διεθνείς σχέσεις, είναι αποδεδειγμένα η Τουρκία και αυτό είναι κάτι που η πολιτισμένη ευρωπαϊκή κοινότητα το έχει αντιληφθεί πλέον απόλυτα, ετοιμάζοντας ήδη τη λίστα με τις κυρώσεις. Ένα κακομαθημένο παιδί, άλλωστε, όπως λέει σοφά ο λαός μας, μόνο από τιμωρία καταλαβαίνει. Θέση που επανέλαβε πριν από λίγες μέρες και ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν, δηλώνοντας εύστοχα ότι «οι Τούρκοι καταλαβαίνουν μόνο από πράξεις».
Εμείς θα προσθέσουμε ότι πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο δεν αρπάζεις κάτι μόνο και μόνο επειδή το φτάνει το χέρι σου. Εάν όμως η Τουρκία έτσι το καταλαβαίνει, εδώ είμαστε και την περιμένουμε. «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».
ΠΗΓΗ
Τη μία το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών στις επίσημες γραπτές ανακοινώσεις του, την άλλη ο εκπρόσωπός του Χαμίτ Ακσόι, οι Τούρκοι δεν σταματούν να αποκαλούν την Ελλάδα, όταν απευθύνονται προς το διεθνές αλλά και το εσωτερικό τους ακροατήριο, «κακομαθημένο παιδί της Ευρώπης».
Η επαναλαμβανόμενη χρήση του όρου «κακομαθημένο παιδί» δεν γίνεται από τους γείτονες τυχαία. Μέσω της διαρκούς αυτής επανάληψης επιχειρούν να παγιώσουν διεθνώς για τη Χώρα μας έναν χαρακτηρισμό που στη τουρκική γλώσσα και κουλτούρα κρύβει περισσότερες πτυχές σε σχέση με την ελληνική.
Έτσι, ενώ στα ελληνικά, «κακομαθημένο παιδί» είναι εκείνο που του γίνονται όλα τα χατίρια, στην τουρκική, ο χαρακτηρισμός «şımarık çocuğu», τον οποίο χρησιμοποιούν οι γείτονες, σημαίνει επιπλέον το παιδί εκείνο που χρειάζεται οπωσδήποτε κηδεμονία. Κάθε φορά, λοιπόν, που οι Τούρκοι, απευθυνόμενοι στην Ευρώπη, αποκαλούν τη Χώρα μας «κακομαθημένο παιδί», πέραν του προφανούς, υποδηλώνουν επιπρόσθετα, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί απέναντί τους αυτοδύναμα και ότι χρειάζεται ως κηδεμόνα της την Ευρώπη. Αλλά και (το κυριότερο) ότι στην περίπτωση που οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν να παίξουν το ρόλο του κηδεμόνα μας, μπορούν να τον παίξουν αυτοί οι ίδιοι οι Τούρκοι: όπως, προφανώς, τον έπαιζαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, έχοντάς μας υπόδουλους, ραγιάδες. Εξωφρενικός συλλογισμός, όπως και να το προσεγγίσει κανείς, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Ποιος είναι, όμως, αλήθεια το «κακομαθημένο παιδί» της γειτονιάς μας; Ποιος είναι αυτός που κάθε φορά που χρειάζεται χρήματα επειδή η οικονομία του καταποντίζεται, στρέφεται προς τον πλούσιο κηδεμόνα του (βλέπε Κατάρ), για να ζητήσει το “δανεικό κι αγύριστο” χαρτζιλίκι της οικονομικής υποστήριξης; Ποιος είναι αυτός, που κάθε φορά που, λόγω των παρανομιών του, επικρέμονται οικονομικές κυρώσεις πάνω από το κεφάλι του, σπεύδει να ικετεύσει δια του Υπουργού Εξωτερικών του, τους Ευρωπαίους ομολόγους του, ώστε να μην τον τιμωρήσουν; Ποιος είναι αυτός που, επειδή βρίσκονται τα ελληνικά νησιά σε απόσταση αναπνοής απέναντί του, ομολογεί πως του βγαίνει η παρόρμηση να απλώσει τα χέρια του να τα αρπάξει, να τα ιδιοποιηθεί παράνομα, παραβιάζοντας κάθε έννοια λογικής, ασφάλειας, διεθνούς νομιμότητας και τάξης;
Τάδε έφη, θρασύτατα, ο Τούρκος Αντιπρόεδρος Οκτάι σε συνέντευξή του πριν λίγες μέρες, κραδαίνοντας έναν χάρτη και παραπονούμενος ότι κάθε πρωί που ξυπνάνε οι Τούρκοι στον Τσεσμέ και στο Κας η καρδιά τους κλαίει βλέποντας τη Χίο και το Καστελλόριζο, διότι, παρόλο που είναι τόσο κοντά τους, παραμένουν ελληνικά, ενώ αναρωτιέται αν το τουρκικό κράτος μπορεί να δεχτεί κάτι τέτοιο. Πρόκειται για τον ορισμό του εγωιστικού και ανώριμου τρόπου που σκέφτεται ένα κακομαθημένο παιδί: «αυτό που επιθυμώ, το κάνω δικό μου, έστω κι αν ανήκει σε κάποιον άλλον». Αυτό για το οποίοι όλοι μας θυμόμαστε στην παιδική μας ηλικία να μας μαλώνουν οι γονείς μας, για να μην γίνουμε ακριβώς αυτό, κακομαθημένοι.
Και ακόμη, πόση κακομαθημένη νοοτροπία, υποκρύπτει η απαίτηση να αποστρατικοποιήσουμε τα νησιά μας, αυτοκτονώντας ουσιαστικά έναντι της δεδηλωμένης πλέον πρόθεσης εισβολής εκ μέρους της Τουρκίας που απεγνωσμένα αναζητά «ζωτικό χώρο» κατά το ναζιστικό πρότυπο, επικαλούμενη τη Συνθήκη της Λωζάνης. Μια Συνθήκη δηλαδή που οι Τούρκοι την ποδοπατούν εδώ και έναν αιώνα σαν κουρελόχαρτο, ξεριζώνοντας βίαια κάθε ελληνικό στοιχείο από την επικράτειά τους;
Δεν θα τους κάνουμε φυσικά το χατήρι... Τα στρατεύματά μας βρίσκονται και θα βρίσκονται πάντοτε εκεί, στις πολεμίστρες των νησιών, ως δύναμη αποτροπής απέναντι στην επισήμως εκπεφρασμένη τουρκική επιθετικότητα, προκειμένου, εφόσον απαιτηθεί, να ασκήσουν το νόμιμο και κυριαρχικό δικαίωμα της Χώρας μας για άμυνα, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο (άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών).
Το «κακομαθημένο παιδί» της περιοχής δεν είναι η Ελλάδα, που λειτουργώντας θεσμικά ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζητά την έμπρακτη στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων της, σύμφωνα με τα όσα προβλέπονται στις ευρωπαϊκές συνθήκες, απέναντι στη διαρκή τουρκική παραβατικότητα. «Κακομαθημένο παιδί» και ταυτόχρονα «νταής της γειτονιάς», συνδυασμός άκρως επικίνδυνος για την ειρήνη, τη σταθερότητα και την ασφάλεια όταν πρόκειται για διεθνείς σχέσεις, είναι αποδεδειγμένα η Τουρκία και αυτό είναι κάτι που η πολιτισμένη ευρωπαϊκή κοινότητα το έχει αντιληφθεί πλέον απόλυτα, ετοιμάζοντας ήδη τη λίστα με τις κυρώσεις. Ένα κακομαθημένο παιδί, άλλωστε, όπως λέει σοφά ο λαός μας, μόνο από τιμωρία καταλαβαίνει. Θέση που επανέλαβε πριν από λίγες μέρες και ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν, δηλώνοντας εύστοχα ότι «οι Τούρκοι καταλαβαίνουν μόνο από πράξεις».
Εμείς θα προσθέσουμε ότι πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο δεν αρπάζεις κάτι μόνο και μόνο επειδή το φτάνει το χέρι σου. Εάν όμως η Τουρκία έτσι το καταλαβαίνει, εδώ είμαστε και την περιμένουμε. «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».
ΠΗΓΗ
